Balkon

Titrerdim. Soğuktan değil. Hatırlardım bazen, titrerdim. Balkonum var 2 tane.Bir tanesi geniş apartman boşluklarına bakar. Çıkarım balkona. Ben oksijeni severim, çok severim. İçime her çekişimde, ciğerlerime dolduğunu hissederim. Gücümün yettiği kadar çekerim oksijeni. Balkonumda düşünürüm. Belki bir filmi, belki bir kitabı, belki çocukluğumda yaşadığım hafızamdan silinmeyen bir anımı, belki şimdiyi, belki geleceği. Düşünürüm işte.

Güvercinler yaşar orada. İzlerim onları. Eğlendiklerini düşünürüm. Birbirlerini çok sevdiklerini.. Güvercinlerden pek anlamam ama. Bir tanesi var, hepsinden bir farklı. Onu fark ederim hemen. Ona odaklanırım, nasıl davranıyor izlerim. Biraz çekingen bir güvercin galiba. Tüyleri,rengi hepsi diğer güvercinler gibidir aslında. Kimseye taviz vermez gibi gelir hep. Kimseye yanaşmaz.

Müzik dinlerim. Kulağımı patlatacak derecede açarım müziğin sesini. Kendimi bulurum belki, şarkılarda. Güvercinleri bulurum. Belki de başka başka bir çok şeyi bulurum. Müzik beynimin içine işler, kafamın derisini, kafatasımı hepsini aşar deler geçer. Beynimin içindedir. Bazen uyuşur beynim . Hoşuma gider. Dağıtırım o balkonda, kendimi. Kendimi dağıtırken, toplarım bir yandan. Şarkılarımı severim.

Kilitlerim balkonumun kapısını. Ama güvercinler orada olurlar. Onlar, hep oradadırlar. Arada bir yemek bulmaya giderler, gezeler yine geri gelirler.

Ben de dönüp dolaşıp balkonuma giderim. Tüm oksijenleri tüketmeye giderim.